Αν η υποχρεωτική ασφάλιση κτιρίων είχε θεσπιστεί, το Μάτι σήμερα θα ήταν μια εντελώς διαφορετική περιοχή, τονίζει o ασφαλιστικός σύμβουλος κτιρίων της Ελληνικής Συνομοσπονδίας Ακινήτων ΠΟΜΙΔΑ, Νίκος Κεχαγιόγλου μιλώντας στο Underwriter.gr.

O Έλληνας όμως, πιστεύει ότι ο κίνδυνος είναι μια αφηρημένη έννοια που δεν τον αφορά...

του Χρήστου Γαβαλά, από το ασφαλιστικό portal www.underwriter.gr 

Συνέντευξη του ασφαλιστικού συμβούλου της Πανελληνίου Ομοσπονδίας Ιδιοκτητών Ακινήτων (ΠΟΜΙΔΑ), κ. Νίκου Κεχαγιόγλου

Κύριε Κεχαγιόγλου, πώς γίνεται η Ελλάδα να έχει ένα από τα υψηλότερα ποσοστά ιδιοκτησίας αλλά ταυτόχρονα και ένα από τα μικρότερα ποσοστά ασφάλισης;

Προσωπικά πιστεύω ότι ο Έλληνας έχει μια διαφορετική ψυχολογία από πολλούς λαούς η οποία συντίθεται από ένα κράμα αισιοδοξίας, ανεμελιάς, θετικής σκέψης και άρνησης αποδοχής του κινδύνου. Πιστεύει ότι ο κίνδυνος είναι μια αφηρημένη έννοια που δεν τον αφορά. Ασχολείται με την δημιουργική πλευρά της ζωής, είναι έξυπνος και εργατικός αλλά στο θέμα της ασφάλισης γενικότερα φέρεται αφελώς και… πονηρά.

Θέλει να ασφαλιστεί μόνο όταν ο κίνδυνος είναι εν εξελίξει, πιστεύω ότι οι όλοι συνάδελφοι έχουν δεχτεί αιτήματα ασφάλισης την ώρα που κάποιο σπίτι έχει πλημμυρίσει ή όταν κάποιος ετοιμάζεται να μπει στο χειρουργείο κλπ.

Η ασφάλιση όμως αποτελεί το μόνο προϊόν που αγοράζουμε όταν δεν το έχουμε ανάγκη, ενώ αν το έχουμε ανάγκη δεν μπορούμε να το αγοράσουμε.

Πώς μπορεί να αντιστραφεί αυτή η τάση και ποιος είναι ο ρόλος του κράτους από τη μια και του ασφαλιστικού συμβούλου από την άλλη;

Όταν το ίδιο το κράτος δεν δίνει το καλό παράδειγμα με την καλλιέργεια της ασφαλιστικής συνείδησης από την μικρή σχολική ηλικία αλλά και την μη παροχή κινήτρων για ασφάλιση γενικότερα, τότε πιστεύω ότι το ίδιο στρέφεται εναντίον του εαυτού του. Όσο δεν δίνει ενεργά το παράδειγμα αλλά όταν συμβεί μια καταστροφή, μοιράζει προβληματικά επιδόματα αρνούμενο να συμπεριλάβει στο κάδρο την ασφαλιστική βιομηχανία, τόσο η κατάσταση θα διαιωνίζεται.

Τι πιστεύετε ότι θα συνέβαινε εάν γινόταν υποχρεωτική η ασφάλιση περιουσίας; Θα κέρδιζαν μακροχρόνια ή θα έχαναν οι ασφαλιστικές;

Θα κέρδιζε η κοινωνία ως σύνολο. Δείτε για παράδειγμα το Μάτι το οποίο ξυπνάει σε όλους μας εφιαλτικές εικόνες, ενώ ταυτόχρονα μια προσευχή αναδύεται μέσα μας για τους ανθρώπους που τόσο άδικα χάθηκαν.

Σήμερα, αν πάτε στο Μάτι, θα δείτε ανάμεσα στο κατεστραμμένο τοπίο κάποια σπίτια ή βιλες, καινούργια και απαστράπτοντα. Είναι τα σπίτια των ανθρώπων οι οποίοι προνόησαν και ασφαλίστηκαν. Οι ασφαλιστικές εταιρείες ανταποκρίθηκαν άμεσα στις συμβατικές τους υποχρεώσεις και αποζημίωσαν στο ακέραιο τις περιουσίες που καταστράφηκαν, με αποτέλεσμα οι περιουσίες να αναγεννηθούν.

Πάρτε ένα άλλο παράδειγμα που συμβαίνει πολύ συχνά. Καίγεται ένα διαμέρισμα σε μια πολυκατοικία. Αυτό κατά ποσοστό τουλάχιστον 90% είναι ανασφάλιστο. Μαζί με το καμένο σπίτι το οποίο σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να επισκευαστεί λόγω τεράστιου κόστους υποβαθμίζεται και η περιουσία των διπλανών σπιτιών που δεν κάηκαν.

Φανταστείτε τώρα όλες οι περιουσίες να ήταν καθολικά ασφαλισμένες. Σήμερα το Μάτι θα ήταν μια εντελώς διαφορετική περιοχή γεμάτη σύγχρονα σπίτια καινούργια ρυμοτομία και μια νέα εποχή θα ξεκινούσα για την περιοχή. Επίσης εν μέσω του κατασκευαστικού οργασμού που θα επικρατούσε, πολλές οικογένειες εργαζομένων στον κατασκευαστικό τομέα θα είχαν αλλάξει επίπεδο ζωής ενώ το κράτος θα εισέπραττε πλουσιοπάροχο φόρο προστιθέμενης αξία και ασφαλιστικές εισφορές από τον οικοδομικό οργασμό.

Δηλαδή όλοι θα ήταν (οικονομικά) ευχαριστημένοι αν το κράτος είχε επιβάλλει την καθολική ασφάλιση και ο κάθε ασφαλισμένος είχε εξασφαλίζει την ακεραιότητα του σπιτιού του από κάθε κίνδυνο έναντι 120€-150€ για ασφάλιση 100τμ.

Είδαμε νωρίτερα φέτος να αποσύρεται το άρθρο για την υποχρεωτική ασφάλιση των νεόδμητων κτιρίων από τον κλιματικό νόμο. Λέει αυτό κάτι για τον τρόπο με τον οποίο τα πολιτικά κόμματα αντιλαμβάνονται τον ρόλο της ασφάλισης και ιδιαίτερα της ιδιωτικής;

Όπως σας προανέφερα η θέση η δικιά μου αλλά και της Πανελλήνια Ομοσπονδίας Ιδιοκτητών Ακινήτων (ΠΟΜΙΔΑ) είναι υπέρ της καθολικής ασφάλισης κτιρίων, θέση που έχει εκφραστεί πολλές φορές και στο ανώτατο δυνατό επίπεδο.

Το άρθρο για την υποχρεωτικότητα ασφάλισης νεόδμητων ακινήτων σε περιοχές υψηλής τρωτότητας στον νέο κλιματικό νόμο ήταν φυσικό να αποσυρθεί αφού ήταν εξόχως αντιασφαλιστικό και μη λειτουργικό.

Με την ασφαλιστική ορολογία ήταν ο ορισμός της διαδικασίας αντεπιλογής, χωρίς δηλαδή να υπάρχει σύνθεση και ποικιλία βαθμονόμησης κινδύνων υψηλού και χαμηλού ρίσκου. Η επιφανειακή και φοβική / δειλή προσέγγιση του θέματος από όλες τις κυβερνήσεις διαχρονικά, εξαιτίας του υποτιθέμενου πολιτικού κόστους που θα είχε μια τέτοια απόφαση, οδηγεί σε όλο και μεγαλύτερα αδιέξοδα κυβερνήσεις και πολίτες, σε μια εποχή που πλέον απαιτεί κρίσιμες και ανατρεπτικές αποφάσεις ενόψει της ραγδαίας κλιματικής αλλαγής που θα προκαλεί συνεχώς νέες εστίες τρωτότητας.

Η ασφάλιση δεν αποτελεί ένα νέο χαράτσι όπως πολλοί πολιτικοί το αντιλαμβάνονται αλλά ακριβώς το αντίθετο. Έχει απολύτως ανταποδοτικό χαρακτήρα και όπως προαναφέρθηκε, θα αποτελέσει την αιτία για την μελλοντική άμεση ανάπλαση πληγεισών περιοχών και ταυτόχρονα την αντιμετώπιση μεμονωμένων ατυχηματικών περιστατικών στα οποία το κράτος δεν θα επενέβαινε έτσι κι  αλλιώς.

Μια ακόμα διάσταση της καθολικής ασφάλισης θα ήταν τα τεράστια έσοδα που θα είχε ο κρατικός προϋπολογισμός από τους φόρους ασφαλίστρων αλλά και επί των κερδών των ασφαλιστικών εταιρειών, που μόνο αυτά θα έφταναν και θα ξεπερνούσαν τα ετήσια επιδόματα που δίνονται με απολύτως προβληματικό τρόπο στους πληγέντες από τις φυσικές καταστροφές.

Αντί λοιπόν να επιλέγουμε λύσεις win - win, στρεφόμαστε σε λύσεις lose - lose! Αυτά τα πράγματα είναι ακατανόητα για την εποχή μας και θα έπρεπε όλος ο πολιτικός κόσμος να σκύψει πάνω από τις νέες προκλήσεις που έχουν διαμορφωθεί και να πάρει γενναίες αποφάσεις...