Ανοικτή επιστολή του Συλλόγου Ιδιοκτητών Διατηρητέων Κτηρίων και Μνημείων προς τα αρμόδια Υπουργεία και την πολιτική ηγεσία της χώρας.

MONOPOLI TEAM | ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ: ΒΥΡΩΝ ΝΙΚΟΛΟΠΟΥΛΟΣ

Ετοιμαστείτε! Τι περιμένετε;  Τα λεφτά του Ταμείου έρχονται ενώ ο κτιριακός πλούτος της χώρας (άμεσα διαθέσιμος να συμβάλει στην μετά την πανδημία ανοικοδόμηση) ρημάζει. Που είναι η στρατηγική, που είναι τα κίνητρα;

Πού είναι οι σχετική κατανομή κονδυλίων με το απαραίτητο σχέδιο απορρόφησής τους;

Έχετε αντιληφθεί άραγε ότι η αποκατάσταση των ιστορικών κτιρίων βάσει της πρόσφατης ευρωπαϊκής στρατηγικής θεωρείται Πράσινη Ανάπτυξη, καθώς στοχεύει στην ενίσχυση της ανθεκτικότητας και στατικότητας των κτιρίων απέναντι στην κλιματική αλλαγή;

Νεκρά τετράγωνα

Περιοχές σαν την Ομόνοια, και άλλες ιστορικές συνοικίες του κέντρου της Αθήνας, έχουν μετατραπεί σε γκρίζες ζώνες, οι οποίες καταλαμβάνονται από εγκαταλελειμμένα νεκρά υπερμεγέθη τετράγωνα, με γερασμένα ανενεργά νεοκλασικά και άλλα αξιόλογα παραδοσιακά κτίρια, που συνεχώς υποβαθμίζονται με καταστροφικές συνέπειες για την εικόνα της πρωτεύουσας, και για την ασφάλεια των επισκεπτών της. Για να μην πιάσουμε την επαρχία.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΑ  Πώς η αρχιτεκτονική μας κληρονομιά δεν «χώρεσε» στο Εθνικό Σχέδιο Ανάκαμψης

Τόσα χρόνια ποτέ δεν πιστέψαμε σαν χώρα ότι αυτά τα κτίρια θα μπορούσαν να αποφέρουν σημαντικές αποδόσεις για τους ιδιοκτήτες και το κράτος, καθότι το κόστος αποκατάστασής τους και οι γραφειοκρατικές δυσκολίες φαντάζουν ανυπέρβλητες.

Λύσεις υπάρχουν

Κι όμως η Εργαλειοθήκη των απαραίτητων μεταρρυθμίσεων που συνδυάζουν την θεσμοθέτηση καινοτόμων χρηματοοικονομικών μέσων για την τόνωση της ιδιωτικής πρωτοβουλίας, όπως ευνοϊκά φορολογικά μέτρα, κατάργηση αντικινήτρων, συμπράξεις ΣΔΙΤ και άλλες νομοθετικές ρυθμίσεις, είναι καθόλα έτοιμη από τους πλέον γνώστες και πασχίζοντες να συνδράμουν, και μάλιστα εδώ και καιρό στη διάθεση της πολιτικής ηγεσίας για αξιοποίηση.

Έμενε να εξασφαλιστούν τα απαραίτητα κονδύλια. Και τώρα που αυτά έρχονται τι;

Αδράνεια και αδιαφορία

Ασχολήθηκε κανείς να εκπονήσει στρατηγικό σχέδιο κατανομής τους και τόνωσης της ιδιωτικής πρωτοβουλίας;

Έσπευσε κανείς να θεσμοθετήσει την τόσο απαραίτητη κατάργηση του ΕΝΦΙΑ σε περιπτώσεις αποκατάστασης και επανάχρησης διατηρητέων κτιρίων, είτε άλλες ευνοϊκές γενικές ή ειδικές ρυθμίσεις, όπως την κατάργηση του αντικινήτρου τροποποίησης της παλαιότητας;

Τη στιγμή που άλλες ευρωπαϊκές χώρες όχι απλά έχουν καταργήσει οποιοδήποτε επιβάρυνση, αλλά αντιθέτως έχουν προβλέψει πληθώρα κινήτρων και πλουσιοπάροχων μέτρων.

Έχει ασχοληθεί κανείς να μεθοδεύσει την επιτάχυνση των διαδικασιών έκδοσης των πολυπόθητων αδειών και εγκρίσεων για αυτά τα κτίρια;

Τρόποι υπάρχουν, όπως είναι η καθιέρωση ειδικού φορέα έκδοσης αδειών, άλλως η πρόβλεψη ειδικού παραβόλου ανά τ.µ. δομημένης επιφάνειας.

Πώς περιμένουν οι ιθύνοντες ότι ο όποιος ιδιοκτήτης ή ενδεχόμενος επενδυτής, η πολυπόθητη δηλαδή ιδιωτική πρωτοβουλία, θα ενεργοποιηθεί να προχωρήσει σε οποιαδήποτε επένδυση σε αυτόν τον τομέα, όταν βάζοντας τα νούμερα κάτω και τον ατέλειωτο χρόνο που θα απαιτηθεί, θα διαπιστώσει ότι τα νούμερα πολύ απλά δεν βγαίνουν, και ότι αν τολμήσει να επενδύσει θα «μπει μέσα» πανηγυρικώς;

Το μόνο σίγουρο είναι ότι δεν φτάνει να εξασφαλιστούν κάποια όποια κονδύλια, μόνο και μόνο για να σπεύσουν οι αρμόδιοι πολιτικοί με χαρά να το ανακοινώσουν και να το πιστωθούν.

Γιατί με μαθηματική ακρίβεια, όλο αυτό θα παραμείνει στο τέλος ένα κενό πυροτέχνημα που θα σκάσει στα χέρια της επόμενης πολιτικής ηγεσίας, όταν αναπόφευκτα διαπιστωθεί κάποια στιγμή η πλήρης αποτυχία απορρόφησης των με τόσους κόπους εξασφαλισμένων, για το τίποτα τελικά, πολύτιμων κεφαλαίων.

Εν τω μεταξύ όμως το παιχνίδι για την πολυπόθητη ανοικοδόμηση, και πρωτίστως γι’ αυτά τα κτίρια, για την ιστορία μας δηλαδή, θα έχει πλήρως χαθεί, καθώς αυτά ήδη με δυσκολία στέκουν ακόμα όρθια, τα περισσότερα σε επικίνδυνη ετοιμορροποία, σαν κενά κουφάρια λίγο πριν το τέλος τους. Πόσο προβλέψιμο, δυστυχώς...